دکتر علی شمس‌برهان «فعال فرهنگی اجتماعی»با دبیرکل در دفتر مرکزی جماعت دعوت و اصلاح ظهر امروز سه‌شنبه دیدار و گفت‌وگو کرد.

بنا به گزارش روابط عمومی جماعت، ظهر سه‌شنبه ١٨ اسفندماە جاری، دکتر علی شمس‌برهان «فعال فرهنگی اجتماعی» در دفتر مرکزی جماعت دعوت و اصلاح با دبیرکل و دیگر اعضای دفتر مرکزی و برخی ائمه جماعت مساجد اهل سنت تهران دیدار کرد. 

در این دیدار استاد پیرانی ضمن خوشامدگویی به دکتر شمس‌برهان، بر ضرورت پرهیز از اختلاف، تخریب و تفرقه بین اهل‌سنت تأکید کرد و بیان نمود: «دگرپذیری و عدم تمامیت‌خواهی مبنا و پایهٔ همزیستی و اخوت و مودت است.» وی همچنین افزود: «وضعیت جامعه ایران و خصوصاً اهل سنت می‌طلبد تنوع و تکثر و وجود تشکل‌ها و گروههای مختلف پذیرفته شود و نقاط افتراق سبب اختلاف و کدورت نشود.»

دکتر شمس‌برهان، که از نوادگان شیخ برهان، از عرفای منطقه موکریان کردستان ایران است، ضمن ابراز خوشحالی از حضور در جمع اعضای دفتر مرکزی، به نقش علمی خانقاه در منطقه موکریان در آن روزگار اشاره کرد و گفت: «عرفان روح اسلام است و عرفان گذشتگان دارای ویژگی‌ها و امتیازات برجسته‌ای بود. اصل عرفان نوع عملی آن است نه از نوع نظری. عالمانی که در خانقاه برهان بودند موظف بودند در زمین‌ها کار کنند و خود مایحتاج خویش را تهیه کنند نه این‌که خود سربار مردمان باشند.» وی همچنین اشاره کرد: «عرفان و طریقت موروثی نیست و با خرقه به دوش انداختن حاصل نمی‌شود. پدر ما وصیت کرد که جانشینی برای وی نیست و دوران طریقت و اصلاح‌گری آن به این شیوهٔ معمولش دیگر سر آمده است. ایشان بهترین زمین‌های خود را وقف ابن سبیل کردند و برای فرزندان خود بد‌ترین آن‌ها را به ارث گذاشتند.»

وی در ادامه گفت: «ما نیازمند انسجام بیشتر بین اهل‌سنت هستیم. بزرگان اهل‌سنت باید با درایت در عرصه حاضر باشند و اجازه ندهند جوانان کم‌تجربه با حرکت‌های احساسی منافع همهٔ اهل‌سنت را به مخاطره اندازند و به تفرقه دامن بزنند.»

جمال اسماعیلی مسؤول روابط عمومی جماعت ضمن اشاره به تاریخچه‌ای مختصر از شکل‌گیری جماعت دعوت و اصلاح و برخی فعالیت‌های آن، به نقش خانقاه‌ها و جریان صوفیه در تقویت معنویت و اخلاق در جامعه و حفظ هویت قومی و مذهبی مردم اشاره کرد. وی در فرازی دیگر از سخنانش گفت‌و‌گو را ضرورت مبرم جامعه ایران خصوصاً اهل سنت دانست و ابراز داشت تقویت فرهنگ گفت‌و‌گو به معنی فراهم نمودن زمینه تفاهم و درک متقابل و به تبع تقویت همگرایی و پذیرش اختلافات است.